استان های کشور چین و مراکز آن ها

سیستم سیاسی و جغرافیایی استان های کشور چین به همان اندازه متفاوت است که می توان در سایر کشورها مشاهده کرد. این تقسیم بندی استانی در برخی موارد بیش از سایر کشورها دارای پیچیدگی می باشد. نحوه تقسیم بندی مناطق مختلف و استان های کشور چین در طول یک قرن اخیر تغییرات قابل توجهی را داشته است. برخی از این پیچیدگی ها و ابهامات زمانی به وجود می آید که برای مناطق بزرگی از کشور چین، یک اسم مورد استفاده قرار می گیرد. به عنوان مثال چنگدو (Chengdu) می تواند نام شهری بوده که شامل خود شهر و مقدار قابل ملاحظه ای از مناطق مختلف اطراف آن باشد. این مناطق می توانند از روستاهای کوچک چند صد نفری گرفته تا بخش هایی که چند صد هزار نفر در آن ها زندگی می کنند. علاوه بر این زمانی که شخصی می گوید شهرستان او چنگدو است، ممکن است خانواده او در آنجا زندگی کرده و یا مدارک هویتی او از این شهر دریافت شده است، در حالی که خود او در سایر نقاط رشد کرده. در این مطلب می خواهیم استان های کشور چین و آنچه لازم است درباره مناطق مختلف آن را بدانید تشریح نماییم پس با الی گشت همراه شوید.

استان های خودمختار کشور چین

مطالب مرتبط:
پارک‌های ملی چین و طبیعت بی نظیر این کشور
زیباترین شهرهای کوچک چین با ساختاری سنتی و کهن
راهنمای سفر به چین

اکثر کشورها به مناطق مختلف و متنوعی به نام استان تقسیم بندی شده اند. اما غیر از استان های کشور چین واحدهای تقسیم بندی دیگری نیز وجود خواهد داشت. در کشور چین بخش هایی وجود داشته که به صورت خودمختار می باشند، البته که تا خود مختاری کامل این مناطق فاصله زیادی وجود دارد. برای گردشگرانی که به کشور چین سفر می کنند تمامی این مناطق مختلف می تواند به عنوان استان های کشور چین در نظر گرفته شود اما در واقع این تفاوت ها در بحث های سیاسی بسیار مورد اهمیت است. در این مناطق اغلب زبانی که صحبت می شود مربوط به گروه های قومی اقلیت می باشد و اغلب نشانه هایی از دوزبانه بودن آن ها را می توانید مشاهده کنید.

مناطق خاص اداری و شهرداری ها در کشور چین

در میان استان های کشور چین چهار شهرداری وجود داشته که بخشی از یک استان نمی باشد. این مناطق نهادهای مستقلی هستند که به طور مستقیم گزارش خود را به پکن ارائه می نمایند. کوچکترین این شهرداری ها تیانجین (Tianjin) با جمعیتی بیش از ۱۰ میلیون نفر و بزرگترین آن ها چانکینگ (Chongqing) با جمعیتی در حدود ۳۰ میلیون نفر است. هنگ کنگ و ماکائو جزء مناطق خاص اداری کشور چین به شمار رفته و اصطلاحا به آن ها SAR نیز گفته می شود. سابقا این مناطق بخشی از مستعمرات بوده اند که در اواخر دهه ۱۹۹۰ میلادی به کشور چین واگذار شده اند. هنگ کنگ مستعمره انگلستان و ماکائو به عنوان مستعمرات پرتغال بوده است. اقتصاد و سیستم سیاسی متمایز آن ها تحت نظارتی جداگانه از سرزمین اصلی می باشند. SAR ها پول و مجلس نمایندگان خود را داشته به طوری که برای مسافران و گردشگران به صورت کشورهایی جداگانه شناخته شده اند. بر مبنای قاعده یک کشور، دو سیستم، دولت چین قول داده تا این شرایط را تا سال ۲۰۴۷ برای مناطق خاص اداری حفظ نماید.

استان های کشور چین و مراکز آن ها

استان های کشور چین شاممل ۲۲ عدد می باشد. استان آنهوی (Anhui) با مرکزیت هفی (Hefei)، استان فوجیان (Fujian) با مرکزیت فوژو (Fuzhou)، استان گانسو (Gansu) با مرکزیت لانژو (Lanzhou)، استان گوانگدونگ (Guangdong) با مرکزیت گوانگزو (Guangzhou)، استان گویژو (Guizhou) با مرکزیت گوییانگ (Guiyang)، استان هاینان (Hainan) با مرکزیت هایکو (Haikou)، استان هبی (Hebei) با مرکزیت شیجیاژویانگ (Shijiazhuang)، استان هیلانگجیانگ (Heilongjiang) با مرکزیت هربین (Harbin)، استان هنان (Henan) با مرکزیت ژنگژو (Zhengzhou)،   استان هوبی (Hubei) با مرکزیت ووهان (Wuhan)، استان هونان (Hunan) با مرکزیت چانگشا (Changsha)، استان جیانگسو (Jiangsu) با مرکزیت نانجینگ (Nanjing)، استان جیانگژی (Jiangxi) با مرکزیت نانچانگ (Nanchang)، استان جیلین (Jilin) با مرکزیت چانگچون (Changchun)، استان لیاونینگ (Liaoning) با مرکزیت شنیانگ (Shenyang)، استان کینقای (Qinghai) با مرکزیت ژینینگ (Xining)، استان شائوژی (Shaanxi) با مرکزیت ژیان (Xi’an)، استان شاندونگ (Shandong) با مرکزیت جینان (Jinan)، استان شانژی (Shanxi) با مرکزیت تایوان (Taiyuan)، استان سیشوان (Sichuan) با مرکزیت چنگدو (Chengdu)، استان یونان (Yunnan) با مرکزیت کونمینگ (Kunming) و استان ژچیانگ (Zhejiang) با مرکزیت هانگزو (Hangzhou) از جمله استان های کشور چین می باشند.

علاوه بر این ها مناطق شهرداری که به صورت مستقل گزارشان خود را به پکن ارائه می کنند شامل پکن (Beijing)، چانکینگ (Chongqing)، شانگهای (Shanghai) و تیانجین (Tianjin) می باشند. استان های کشور چین که از جانب دولت مرکزی به صورت مستقل عمل می کنند شامل گوانگژی ژئینگ (Guangxi Zhuang) با مرکزیت نانینگ (Nanning)، مغولستان داخلی (Inner Mongolia) با مرکزیت هوهوت (Hohhot)، استان نینگژیا هوی (Ningxia Hui) با مرکزیت یینچوان (Yinchuan)، ژینجیانگ اویگور (Xinjiang Uighur) با مرکزیت اورومچی (Urumqi) و استان تبت (Tibet) با مرکزیت الهاسا (Lhasa) می باشند.